2020 was niet bepaald een hoogvlieger. Het was op z'n zachtst uitgedrukt een bijzonder rotjaar. Iedereen is het eens over de grootschalige gevolgen van COVID-19 voor onze samenleving, maar hoe heeft het ons (soms onbewust) veranderd in de kleinste facetten van ons dagelijkse leven? In deze nieuwe blogreeks leest u enkele persoonlijke gedachtenkronkels van yours truly over de kwestie.
"Zowat het enige niet-vereenzamende aspect van het Coronavirus is dat wij dit kutjaar samen met z’n allen vanop afstand hebben moeten doorstaan."
Zowat het enige niet-vereenzamende aspect van het Coronavirus is dat wij dit kutjaar samen met z’n allen vanop afstand hebben moeten doorstaan. Zoals de grote Martin Luther King Jr. immers ooit zei: “We may have all come on different ships, but we're all in the same boat.” Het begrip 'Social distancing' maakt ondertussen al een jaar deel uit van ons dagelijkse vocabularium. Een jaar... Zo lang duurde het zelfs niet vooraleer een simpele handdruk ver weg leek in onze samenleving.
Je herkent het gevoel ongetwijfeld wel. Je ligt tijdens de lockdown chill in je zetel gehypte series te bingewatchen tot jou plots een gevoel van awkwardness overvalt. Of... om het gewoon in het Nederlands te zeggen: je zit alleen in je kot naar een tv-reeks te kijken en je krijgt opeens een ongemakkelijk gevoel.
Ik ervaarde dit toevallig nog enkele weken geleden terwijl ik naar een van de meest geprezen series van het jaar keek. Wonderkind Beth Harmon sluit in The Queen’s Gambit ieder schaakspel af met een stevige handdruk. Het lijkt iets uit lang vervlogen tijden. Het 'oude normaal', zoals het vandaag al eens in de volksmond wordt genoemd.
We kunnen ons terecht afvragen wanneer dit onbehaaglijke gevoel eindelijk zal verdwijnen. Hierbij mogen we niet vergeten dat de mens een gewoontedier is. Het zal wellicht terug even wennen zijn om in de toekomst zonder ongemak iemand een hand te geven. In zekere zin zullen we onszelf terug een automatisme moeten aanleren.
"Wonderkind Beth Harmon sluit in The Queen’s Gambit ieder schaakspel af met een stevige handdruk. Het lijkt iets uit lang vervlogen tijden. Het 'oude normaal', zoals het vandaag al eens in de volksmond wordt genoemd."
Ik vraag mij soms af wat semiologen zoals Roland Barthes hierover zouden denken. Volgens de beeldtaal of semiotiek kun je 'iemand een hand geven' simpelweg omschrijven als een vorm van begroeting, afscheid of felicitatie... Maar het betekent zoveel meer. Een hand geven vormt een essentieel onderdeel van onze non-verbale communicatie. Het kan heel wat informatie over onze persoonlijkheid blootgeven. Iedereen weet wel dat een stevige handdruk bijvoorbeeld een dominante indruk kan geven, terwijl een slap handje eerder het tegendeel suggereert. Zo zijn er nog vele andere voorbeelden.
Uiteraard zijn oogcontact en je lichaamshouding op z’n minst even belangrijke non-verbale communicatietools. Jammer genoeg kunnen schelen of mensen met een bochel hier minder op rekenen. En geloof het of niet, maar zelfs ik die met gebogen schouders loop omwille van mijn scoliose ben de dupe.
Het wegvallen van de handdruk is iets vreemds in ons dagelijkse leven. De aangekondigde Coronavaccins zijn misschien wel hoopgevend om ooit terug naar deze oude traditie te keren, maar het definitieve einde van de globale pandemie is nog lang niet in zicht. Doch, laten we vooral optimistisch blijven. Voorlopig hebben we nog altijd onze ellebogen achter de hand.
- Geoffrey Colson
#COVID-19 #COVID-1984 #COVID-19(84) #corona #cofonapandemie #maatschappij #geoffreycolson #geoffrey #colson #blog #prose #proza #schrijven #bloggen #België #Gent #Belgiumblog #Belgianblogger #reflecties #beschouwingen #mijmeringen #overpeinzingen #gedachten #gedachtenkronkels #gedacht(en)kronkels #handshake #handdruk #tekenleer #semiotiek #semiologie #socialawkwardness #awkwardness #taal #taalfilosofie
Comments